Rozdział 15.

Z perspektywy Bartka

Tak, tak, tak. Chciałem pokazać jej jak dobrze umiem grać, chciałem zrobić na niej jak najlepsze wrażenie. I jak się okazało udało mi się, ale nie wiem czy na niej. Dostałem MVP. Musiałem, po prostu musiałem do niej podbiec.
- Zobacz, zobacz. Jest wspaniała. To dzięki tobie!
Nie mogłem się powstrzymać i to krzyknąłem. Całe szczęście chłopacy mi pokazali, że mam przyjść. Co ja sobie myślałem.
- Ej Bartek, moja siostra chyba polubiła się z Gosią - krzyknął Zati.
Cudownie, będę wiedział, czy coś mówiła i co sądzi o niej Hania. Skakaliśmy jak wariaci. Przyszedł trener i pogratulował nam udanego meczu. Rozejrzałem się ale nie zobaczyłem Gosi. Alek zobaczył zmianę na mojej twarzy.
- Co jest stary? - zagadnął.
- Nic, nic.
- Bez ściemy, znam cie już trochę.
- Powiem ci później ok?
- No ok.
 Zaczęliśmy rozdawać autografy i pozować do zdjęć. Po 15 minutach byliśmy wolni.
- I co? Jedziemy do domu? - zapytałem Karola.
- Jasne, chodź.
 Przebraliśmy się i już mieliśmy iść gdy złapał mnie Alek.
- No więc? Miałeś mi coś opowiedzieć. Kolacja jest o 19, przyjedź do mnie przed 18 to pogadamy na spokojnie.
- Ok.
 Poszliśmy w stronę samochodu. Hania czekała już obok.
- Gratuluję MVP - powiedziała obejmując mnie.
- Dzięki.
- Karolku, siadam z gwiazdą wieczoru z tyłu. Mamy coś do obgadania - powiedziała z dosyć poważną miną. Wsiedliśmy do auta.
- No staruszku, to tak. Po pierwsze, wiesz ile ona ma lat?
- Nie, znam ją od wczoraj, nie było kiedy zapytać.
- 19 baranie, w tym roku pisze maturę.
- Okej, a to jakaś przeszkoda? Bo chyba zaczynam się gubić.
- Jaką ty możesz widzieć przyszłość? Na studia gdzieś pewnie wyjedzie, skąd możesz mieć pewność, że to będzie akurat Bełchatów?
- Nie wiem, nie myślałem o tym, aż tak przyszłościowo.
- Akurat! Widziałam jak na nią patrzysz. Nawet na tą pustą Aśkę tak nie patrzyłeś. Bartek, ja się o ciebie po prostu martwię, rozumiesz?